Terug

Hoe wordt de diagnose gesteld
MCS is moeilijk om vast te stellen en te diagnosticeren. Artsen dienen een uitgebreide anamnese af te nemen inclusief omgevings- en beroepsmatige blootstelling, testen voor familiare of blootstellinggerelateerde tendensen zoals porfyrie, gebruik maken van hersen- en hersenfunctiescans en handelen als een toegewijde arts in het diagnosticeren van deze ziekte. Na het ontstaan van MCS gaat gewoonlijk de gezondheidstoestand van betreffende persoon achteruit. Het kan pas verbeteren als de chemische overgevoeligheid is ontdekt. Ondanks dat er een aantal therapieën zijn die de gezondheid van sommige patiënten kan verbeteren is er momenteel geen geneesmiddel. In bijna alle gevallen kan het vermijden van blootstelling symptomen verlichten. Momenteel bestaat er nog geen test voor MCS.
Het vermijden van chemicaliën die klachten veroorzaken is noodzakelijk en kan een dramatische verbetering bewerkstelligen. Maar het grote aantal van nieuwe en ongeteste synthetische chemicaliën die we dagelijks tegenkomen maakt dit zeer moeilijk.
MCS-patiënten hebben hun huis zo vrij mogelijk gemaakt van chemicaliën en elektromagnetische velden. Vanwege de serieuze impact van zelfs een zeer kleine niet te voorkomen blootstelling zijn de mensen genoodzaakt om zoveel mogelijk thuis te blijven en vaak kunnen zij niet meedoen met hun maatschappelijke omgeving. Dit kan als gevolg hebben dat zij geïsoleerd raken, onzeker worden en depressies ontwikkelen door het verlies van werk, familie of sociaal leven. Indien beschikbaar, kan professionele ondersteuning en begrip helpen.

Veel traditionele allergiespecialisten en andere artsen beweren dat er niet voldoende bewijs is voor het bestaan van MCS. Onderzoek aangaande het mechanisme dat MCS veroorzaakt is onvoldoende en helaas wordt het vaak gefinancierd door industrieën die voordeel hebben bij chemische proliferatie. Doorgaans zijn medische specialisten niet getraind in het begrijpen of serieus onderzoeken van ziektes als MCS. Het is zelfs zo dat de meerderheid van artsen zeer weinig training krijgen in beroepsmatige en omgevingsfactoren of in toxicologie en nutriënten.
Daarom zijn MCS-patiënten vaak genoodzaakt om verschillende specialisten te consulteren. MCS-patiënten krijgen vaak verkeerde diagnoses. Vaak vertellen artsen aan MCS-patiënten dat hun ziekte psychosomatisch is... in hun hoofd. Velen waarvan hun gezondheid is aangetast door MCS hebben nog nooit eerder van deze ziekte gehoord. Het gebrek aan ondersteuning van artsen en de stress veroorzaakt door het uitblijven van een verklaring voor de symptomen kan bijdragen aan angst en verdriet.
Traditionele geneeskunde biedt zeer weinig medische behandelingen voor MCS behalve het vermijden van chemicaliën. Helaas bieden medicijnen en andere traditionele medische behandelingen weinig tot geen verlichting en het kan zelfs nieuwe symptomen veroorzaken. Behandeling met antidepressiva kan de onderliggende ziekte maskeren en het kan ook andere serieuze gezondheidsproblemen veroorzaken.
Artsen die MCS erkennen zijn meestal klinisch ecologen. Een grote verscheidenheid aan nieuwe of "alternatieve" behandelingen zijn door MCS-patiënten toegepast met wisselende resultaten. Sommige behandelingen zijn experimenteel en kan een combinatie van nutriënten, immuuntherapeutische vaccinaties (noot: ik vermoed dat ze hiermee EPD bedoelen), voedselallergie testen, ontgiftings-leefregels zoals oefeningen en sauna's, chelatietherapie voor zware metalen en andere behandelingen. Diagnosticeren kan bestaan uit laboratoriumtests voor chemicaliën, zoals pesticiden, porfyrie, luchtwegen en hersenfunctie. Helaas worden deze behandelingen en diagnostische tests vaak niet vergoedt door verzekeringen.

Vervolg

Sitemap