Terug

21/03/2003: Zoals sommigen van jullie misschien wel weten, is Domie woensdag 12 maart bij mij op bezoek geweest en is ze blijven slapen! Ik vond het heel spannend om haar te zien. We mailen tenslotte al een aantal jaar samen en dit zou de eerste keer zijn dat wij elkaar IRL zouden zien. Nadat we elkaar omhelst hadden, ik met de kriebels in mijn buik, voelde het al heel snel vertrouwd aan alsof we al jaren bij elkaar op bezoek kwamen.

We hebben veel gekletst en gelachen. We konden het zo goed met elkaar vinden, dat we woensdagavond helemaal de tijd vergaten en we dus pas om 0.30 uur in bed lagen.
De volgende dag waren we allebei al behoorlijk moe, maar ja de adrenaline stroomde ook nog door ons lijf en dus gingen we door, wel op een iets lager pitje. We zijn de volgende dag dan ook gewoon verder gegaan waar we de avond ervoor waren gebleven en dus kletsten we rustig verder.
Alweer vergaten we de tijd en moesten we ons ineens haasten om afscheid van elkaar te nemen. We vonden het allebei niet leuk dat ze nu al moest gaan, beide waren we graag nog langer bij elkaar gebleven. Ik voelde me daarna dan ook een beetje down dat ze weg was. Niet veel later was echter ook de adrenaline op en begon dus de terugval.

We zijn inmiddels al weer een week verder en ik ben nog altijd niet bekomen van de terugval en dat zal ook nog wel ff duren. Ik wist echter van te voren dat het bezoek een terugval zou opleveren, maar dat heb ik er graag voor over gehad.
Als het ff meezit komt Domie trouwens van de zomer weer en dan een paar dagen langer, ik verheug me er nu al op en kijk er al naar uit.

Afgelopen woensdag, 26/03, had ik een afspraak met dr. Tisscher In Eindhoven. Ja, ik ben toch maar naar Eindhoven gegaan, want daar kon ik sneller terecht en het is dichterbij. Omdat ik niet wist hoe het in Eindhoven zou zijn qua geuren/chemicaliën, nam ik voor de zekerheid ook maar mijn maskertje mee. De air-supply heb ik altijd bij me als ik weg ga.
We waren een kwartier te vroeg, maar we waren dan ook ruim op tijd vertrokken i.v.m. zoeken. We waren nog niet bij de deur, toen ik het al rook en dus pakte ik snel de air supply in mijn hand. De parfum en lijmluchten sloegen me compleet in mijn gezicht toen de schuifdeuren open gingen, jezus wat een stank! Ik begon me al meteen heel zweverig en duizelig te voelen, ik kreeg hoofdpijn, werd misselijk en had het gevoel dat ik ging flauwvallen. Het bleek dat in dit gebouw ook orthopedische schoenen werden gemaakt en dus rook het er volop naar lijm, het is dus niet echt een geschikte plek voor een MCS-patiënt.
Omdat ik inmiddels zo veel ben opgeknapt dat ik een beetje kon lopen, ben ik in een gewone stoel gaan zitten met de bedoeling om die 4-5 meter naar binnen te lopen bij dr. Tisscher. Echter binnen 5 minuten zat ik er helemaal doorheen door de geuren/chemicaliën en had ik een bewustzijnsverlaging, waardoor ik niet echt meer reageerde. Henk stelde voor om naar buiten te gaan, de frisse lucht in. Ik zei 'ja', hoewel ik niet begreep wat hij zei en hij hoorde mij niet ja zeggen maar hij kwam toch al met de rolstoel aanzetten. Ik wilde opstaan om in de rolstoel te gaan zitten, maar ik zakte zo door mijn benen. Ik had dus weer complete spierzwakte en dat gewoon van de geuren/chemicaliën. Henk hielp me in de rolstoel en rolde me naar buiten. Buiten heeft hij me lekker in het zonnetje gezet, waar ik het me zo makkelijk mogelijk maakte om een beetje te liggen en te slapen. Ik was veel te moe geworden van de geuren/chemicaliën om wakker te blijven en te praten en om me heen te kijken. Gelukkig duurde het een 3 kwartier voor we aan de buurt waren, zodat ik tegen die tijd weer een beetje aanspreekbaar was. Deze keer was ik blij dat het uitliep. Henk had nog bij dr. Tisscher op de deur geklopt om te zeggen dat wij buiten waren i.v.m. de geuren/chemicaliën. Toen wij aan de beurt waren, belde dr. Tisscher dan ook op Henk zijn GSM op (Henk had zijn nummer doorgegeven aan dr. Tisscher). Dus weer naar binnen. Gelukkig was het in het kantoor van dr. Tisscher iets minder met de lucht, toch ging hij de sleutel vragen om de ramen open te zetten. Toen hij even later echter terugkwam had hij geen sleutel en stelde hij voor om buiten te zitten als ik dat wilde. Dat vond ik een heel goed idee en dus gingen we naar buiten en hebben we voor de ingang van het gebouw mijn consult gehouden.

Vervolg

Sitemap