Terug

Uiteraard hebben we lang moeten wachten en toen uiteindelijk de arts kwam (internist) vond ook zij dat opname niet nodig was, ik was tenslotte nog niet zodanig uitgedroogd dat ik een infuus nodig had. Dat het voor Henk te zwaar was om nog voor me te zorgen kon opgelost worden door me op te laten nemen in een verpleeghuis of op de psychosomatische afdeling! En toen konden we weer naar huis... rond 03.30 uur was ik weer met de ambulance thuis gebracht. Omdat het voor Henk makkelijker was hebben ze me onder in de woonkamer in het ziekenhuisbed gelegd. Voor mij was dat wel minder rustig dan boven liggen, maar voor Henk was het minder vermoeiend dan steeds naar boven lopen en onder kon hij me tenslotte ook beter in de gaten houden.

De arts raadde ons nog aan om de volgende dag de huisarts te bellen en te vragen of hij toestemming wilde geven voor een infuus, want ik had dus wel al last van dehydratie (uitdroging). Ook gaf zij ons nog een brief mee voor onze huisarts waarin zij dus wel een infuus aanraadde als ook opname in een verpleeghuis of op de psychosomatische afdeling. De huisarts is de volgende dag gekomen, maar hij vond een infuus niet nodig. Ten eerste omdat ik nog niet was uitgedroogd en ten tweede omdat dan volgens hem mijn lichaam lui zou worden en dan helemaal niet meer zou willen slikken en dat daarmee het probleem dus alleen maar zou verergeren! We voelden ons dus behoorlijk aan ons lot overgelaten en daarbij had ik dus ook weer het gevoel dat ik dood zou gaan, dit was wel beangstigend maar ik zag er ook naar uit... eindelijk verlossing! Ik voelde me zo moe en slecht en in de steek gelaten door de artsen, dat ik er zelf een eind aan wilde maken, maar ja hoe? Een teveel aan tabletten slikken ging niet, want ik kon helemaal niet slikken. Een mes pakken en mijn polsen doorsnijden ging niet, want ik kon me niet bewegen. En zelf je adem inhouden lukt je niet, althans mij niet. Dus ja, ik had geen andere mogelijkheid dan door te blijven modderen en hopen dat het snel beter zou gaan hoewel ik het gevoel had dat dit nog lang ging duren als ik me al überhaupt beter zou gaan voelen. Iedereen die mij toen gezien heeft (Henk, mijn ouders, mijn pgb-hulp, een vriend van Henk en zijn vriendin, de buurman want hij kwam vragen wat er aan de hand was omdat hij de vorige dag de ambulance had gezien) dachten allemaal dat ik het niet zou redden.

Vooral Henk en mijn moeder hebben het die periode heel erg moeilijk gehad.

Ik moet wel zeggen dat ik in die tijd bewondering heb gekregen voor de mensen die willen sterven en ervoor kiezen om dit te doen d.m.v niet meer eten en drinken... want het is echt moeilijk, zwaar en pijnlijk als je niet eet/drinkt, dat heb ik aan den lijve ondervonden en het is echt geen pretje. Het enigste waar ik nog aan kon denken was eten en toen ik later ook niet meer kon drinken kon ik alleen nog maar aan vocht denken... het was echt afzien hoor.

Vervolg

Sitemap