Ik heb de afgelopen jaren (sinds 1998) een aantal keren een bijna-dood-ervaring (BDE) gehad. De eerste 2 keer ben ik behoorlijk geschrokken, ik wist niet wat me overkwam. Inmiddels maak ik me er niet meer druk om als het weer eens gebeurd. In het begin wist ik niet wat me overkwam, ik had wel een vermoeden wat het was, maar ik wist het niet zeker... tot ik een uitzending van Catharine zag op tv waar het over BDE ging.
Alle keren dat ik een BDE heb gehad, waren ze allemaal hetzelfde... steeds weer zag ik een witte tunnel en daarna kwam ik ergens terecht waar het heel mooi was.
Ik kan me 1 keer heel goed herinneren dat mijn ouders op bezoek kwamen; ik was veel te slecht om bezoek te ontvangen, maar ik moest tenslotte ook te eten krijgen. Ik voelde me steeds verder wegzakken en slechter worden. Al die drukte en het lawaai kon ik niet verdragen, dus liet ik me door Henk in de garage leggen op een matras. Waar we toen woonden hadden we een inpandige garage. Ik meen dat dit in 1999 was. Ik lag dus op de matras onder een dekbed. Het was niet koud, want het was nog al vrij warm weer. Terwijl ik daar lag begon ik me heel raar te voelen alsof ik weggleed en het voelde alsof ik me voelde vallen en vallen en nog eens vallen waar geen einde aan kwam. Ook had ik het gevoel dat ik via mijn tenen uit mijn lichaam glipte... dit is een heel raar gevoel en juist dit werd tijdens Catharine verteld op tv. Eerst ging ik door een tunnel met wit licht, maar het witte licht deed me geen pijn aan de ogen... het was fel licht, maar ook weer zacht licht. Daarna kwam ik op een plek die heel mooi was en heel sereen aanvoelde. De kleuren en de bloemen die ik daar zag, zijn er niet hier op aarde. Die kleuren en bloemen zijn ook niet te beschrijven, maar ze zijn echt PRACHTIG. En het gevoel dat ik daar had... het was daar zo rustig en sereen dat ik het er HEERLIJK vond.
Hoelang ik ben 'weg' geweest weet ik niet. Ik heb in die garage meen ik ongeveer 2 uur gelegen, maar hoelang ik op die plaats ben geweest weet ik echt niet... het leek heel lang.
Toen ik weer 'bijkwam' voelde ik een soort gemis, maar ik wist niet wat. Ik wist/voelde dat ik ergens geweest was en iets bijzonders had gezien, maar ik durfde nog niet voor mezelf toe te geven dat het ook echt een BDE was. Ik wist ook niet zeker of het dit wel was of dat ik misschien gewoon gedroomd had. Het rare was echter dat ik meende dat ik dit al vaker had gezien en meegemaakt en dat het anders aanvoelde dan een droom.
Tot ik de tv-uitzending van Catharine zag, wist ik niet zeker wat ik had meegemaakt. Maar daar hoorde ik precies dat wat ik had gezien en gevoeld... het moest dan dus wel een BDE zijn geweest.
Na die uitzending heb ik er veel over nagedacht en zo ben ik er toen achtergekomen waarom die plaats en dat gevoel me zo bekend voor kwam... ik was er al vaker geweest. Ik durfde dat eigenlijk tot dan toe niet toe te geven, ook niet aan mezelf.
Het is alweer een poosje geleden dat ik dit voor het laatst heb meegemaakt, maar ik weet dat als het weer gebeurt, ik nu niet bang meer zal zijn... ik heb er zelfs een poosje naar verlangd, zo mooi en fijn was het. Sinds die keer in de garage ben ik ook helemaal niet bang meer voor de dood, niet dat ik daarvoor bang was voor de dood, maar nu zou ik het niet erg vinden als ik zou doodgaan.
Ik ben blij dat ik dit heb mogen meemaken... het heeft me op de één of andere manier een bepaalde rust gegeven... dat het allemaal oké is en wel goed komt... het maakt niet uit wat er gebeurt, ik kom op een hele mooie plek terecht.
