Terug

Dag 5
Ik ben vaak wakker geworden. Om 10.35 sta ik op, ze kwamen poetsen en wisten niet dat ik nog lag te slapen. De boot is afgelopen nacht gaan varen en nu liggen we bij Kuijk waar een ponton-brug is gemaakt door de militairen, zodat de Nijmeegse 4-daagse de Maas over kan steken. Ik lig lekker buiten in het zonnetje, helaas maar even, want even later begint het te regenen.
Ik verga van de pijn in mijn benen en rug van een paar oefeningen die ik gedaan heb na aandringen van een vrijwilliger, ik dacht dat dat wel zou helpen na die kramp van gisteravond. Dit had ik dus echt niet moeten doen!! Ik heb zo’n pijn in mijn benen dat ik het gevoel heb dat ik ze niet meer voel. Dit heb ik ook tegen een vrijwilliger gezegd en hij zou de arts naar me toe sturen. Hopelijk krijg ik iets dat goed helpt, als ik tenminste iets krijg en als ze tenminste iets hebben. Het enigste wat de arts heeft qua vergelijkbare sterkte is naproxen en die heeft in 1998 helemaal niets gedaan. Gelukkig heeft hij ook diclofenac 100, een zetpil, en die gebruik ik dus maar. Ik zal wel moeten, want ik heb in een halve dag tijd al geslikt waar ik normaal 1,5 dag meedoe. Om 15.00 uur helpen ze me met de zetpil.
Om half 5 wou ik toch gaan slapen en ik wil nog iets schrijven, wat 1 van de vrijwilligers vanavond voor me voorleest, als dankwoord, dus ik laat me maar direct naar mijn hut brengen waar ze me met de zetpil helpen.
Tijdens iedere maaltijd stak de pastoor op steeds een andere tafel een kaars aan, vanmiddag vroeg de pastoor of ik deze kaars wou meenemen… ik voel me echt geëerd hierdoor.
Nadat ze me de zetpil hebben opgestoken, begin ik met de tekst te schrijven voor vanavond.
Om 16.00 uur ga ik slapen, ik ben helemaal kapot!
Om 19.30 uur lig ik in de salon, ik ben helemaal op, maar ik wil dit niet missen. Vanaf morgen rust ik wel. Er speelt een bandje in de salon, niet echt mijn muziek maar de oudere gasten vinden het prachtig. Ik had gehoopt dat het bandje niet te lang zou spelen, zodat John (een andere John) de tekst kon voorlezen en ik dan daarna direct naar bed kon gaan… ik ben echt op. Maar helaas het bandje speelde tot 22.30 uur.

Sinds ik een oudere man heb ontmoet op de boot, speel ik al met de gedachte dat hij op mijn opa lijkt qua karakter en uitstraling (doordat m’n opa ruzie had met m’n ouders tot z’n dood, heb ik hem tot ongeveer mijn 8ste gezien en vlak voor zijn dood; ik heb hem altijd gemist als mijn opa).
Ik heb de hele middag met die gedachte zitten spelen en vanavond heb ik het toch gedaan… ik heb hem gevraagd of hij mijn opa wilde zijn… en dat wilde hij heel graag.

Voor ik in bed lag was het alweer 23.30 uur; na het bandje heeft John mijn stukje voorgelezen, tja en daarna krijg je natuurlijk reactie… ze vonden het allemaal prachtig en sommigen hadden zelfs de tranen in de ogen staan.

Vervolg

Sitemap