Op 12 december 2000 ben ik naar de regiobijeenkomst van regio Limburg geweest. Dankzij de ambulancedienst van het Rode Kruis heb ik hier naartoe kunnen gaan.
Na een aantal telefoontjes gepleegd te hebben, kwam ik terecht bij dhr. Gelissen van het Rode Kruis. Ik heb hem verteld dat ik zo graag eens naar de regiobijeenkomst zou willen gaan, maar doordat ik volledig bedlegerig ben niet weet hoe ik dat moet doen of zij misschien een ligrolstoel voor mij te leen hadden. Ze hadden geen ligrolstoel, maar hij wou me wel met de ambulance komen halen en dan met de brancard naar binnen brengen, als ik daar niets op tegen had en als die dag de ambulance nog vrij was. De ambulance was gelukkig nog vrij en hij heeft hem toen direct voor mij gereserveerd. En ja, als het voor mij de enigste manier is om met ambulance en brancard op de bijeenkomst te kunnen komen, dan moet het maar. Dhr. Gelissen en zijn collega dhr. Burgman hebben dit alles trouwens ook nog eens op geheel vrijwillige basis gedaan, ze hebben zich er zelfs een vrije dag voor genomen.
 
Ik heb al dagen van tevoren vlinders in mijn buik, omdat ik naar de regiobijeenkomst kan gaan. Ik heb het gevoel alsof ik op vakantie ga.
De avond ervoor natuurlijk vroeg naar bed, want om 12.30 uur komen ze me al halen. De laatste tijd ben ik echter niet wakker voor 15.00 uur, dus ik ben benieuwd hoe dat zal gaan. Zoals eigenlijk wel verwacht was ik klaarwakker, van de spanning natuurlijk.
Vol spanning lig ik onder aangekleed te wachten, de kleren passen gelukkig nog enigszins. Om 12.10 uur staan ze voor de deur, ze zijn wat vroeg dus ze drinken eerst een bak koffie bij ons en we kletsen en lachen wat. Om 12.45 uur gaan ze de brancard halen en met hulp klim ik erin, ik word vastgegespt en met brancard naar de ambulance gebracht. Ik tril al de hele tijd, deze keer niet alleen van de moeheid maar ook van de spanning. Yes, ik ga naar de regiobijeenkomst!!!!!!
Dhr. Gelissen zit bij mij achter in de ambulance en dhr. Burgman bestuurt de ambulance. Bij het GGD-gebouw aangekomen gaan ze eerst kijken of ze goed door kunnen met de brancard. Ze komen terug en zeggen; nee, we kunnen weer naar huis, we kunnen niet met de brancard naar binnen… grapje. Ten eerste had ik zelf met de GGD gebeld of we met brancard terecht konden en ten tweede weten ze dat ik wel van een grapje hou, hij was dan ook zeer geslaagd. Dus ze schuiven mij met brancard uit de ambulance en rijden me de ruimte binnen waar al een aantal MEdepatiënten klaar zitten. Ik hoor Anke (de regiocoördinatrice) al hallo zeggen achter me, hoi Anke zeg ik terug terwijl ik haar nog niet kan zien. Ze rijden me verder de ruimte in en vragen waar ik wil staan. Nou ik sta al direct goed, ik kan de hele ruimte overzien. Ze zetten de hoofdsteun wat omhoog, zodat ik beter kan kijken, maar dat doet me toch teveel pijn in mijn rug. Ze lopen terug naar de ambulance en komen met een soort kussensteun aanzetten, de hoofdsteun wordt weer omlaag gedaan en de steun onder het kussen geplaatst. Ja, zo is het prima. Anke komt bij me staan kletsen en een paar mensen komen zich voorstellen. Ook Lie komt zich voorstellen, haar kende ik al van het ME-Platform. Zij wist natuurlijk direct wie ik was, want ik had op het ME-Platform al verteld dat ik per ambulance naar de bijeenkomst zou komen en aangezien ik de enigste op een brancard was was het natuurlijk niet moeilijk raden wie ik was. Nadat iedereen wat heeft bijgekletst begint Anke met de bijeenkomst. Ik heb soms ook nog wat nuttigs kunnen zeggen.
Ik ga niet vertellen wat er verder besproken is, daarvoor ben ik ook niet naar de regiobijeenkomst gegaan. Ik ben gekomen om MEde-lotgenoten te leren kennen en tevens ben ik telefonisch contactpersoon sinds kort dus voor degene die me willen bellen leek het me ook wel leuk als ze het gezicht achter de telefoon konden zien. In iedere pauze komt wel iemand ff bij me kletsen.
Ondanks dat ik op een brancard lag en niet tussen de menigte zat, had ik toch het gevoel dat ik erbij hoorde. Het was heel vermoeiend, maar ik wou toch perse tot het einde blijven.
Op de terugweg vertelde dhr. Gelissen, dat het hem en dhr. Burgman een goed idee leek als ik eens een week op boottochtvakantie van het Rode Kruis ging. Er eens lekker helemaal uit zijn. Hij zou de vrouw die daarover ging bellen en mijn gegevens doorgeven, zodat zij mij daarover kon bellen. En over de heen- en terugreis van en naar het schip moest ik maar niet denken, want dan zouden zij klaar staan om mij dan weer met de ambulance te brengen en te halen. Eerlijk gezegd wist ik niet wat ik hierop moest antwoorden, zoveel liefdadigheid op 1 dag….. en ja een week op vakantie lijkt me heerlijk, er eens ff lekker helemaal eruit zijn. Dus wie weet komt er nog een vervolg…
Om ongeveer 16.15 uur was ik weer thuis, moe maar voldaan. De mannen kregen natuurlijk een grote bos bloemen voor al hun moeite.

Vervolg

Sitemap