Terug

Maar wat denk je? Juist een week later kregen we van haar rechtsbijstand een bezwaarbrief, waarin ze alles ontkende en gewoon glashard loog. Die week ervoor stond ik al op het punt om het CWI op te bellen om me terug te trekken. Ik kon gewoon niet meer, al die brieven, al die vragenformulieren etc. Ik was gewoon op, uitgeput, ziek en zag het niet meer zitten. Toen die maandag 21 juni haar bezwaarschrift kwam, stortte ik dan ook lichtelijk in en zei ik tegen Henk dat ik het CWI ging bellen om alles af te blazen. Henk is wat rustiger in dat soort zaken en dus belde hij de SVB-bank op. Zij zorgen voor de financiële kant van de PGB en de contracten e.d., hun had ik oa ook gebeld voor informatie en hun waren degene die me geadviseerd hadden om haar per direct te ontslaan. Ik moest haar dan eerst bellen en nogmaals vragen of zij rekening wil houden met mijn MCS en of zij producten wil gebruiken die ik kan verdragen. Zij zei dat ze dat niet wilde doen en daarop heb ik haar medegedeeld dat ze dan per direct ontslagen was en dat vond ze prima (dat waren haar exacte woorden). Wij hebben dit gesprek opgenomen en dat is maar goed ook, gezien ze nu alles ontkent. Bij de SVB-bank verbinden ze ons door met een jurist. Wij hadden gevraagd voor hulp met het invullen van al die vragenformulieren en het schrijven van een brief naar het CWI. Het CWI vond mijn ontslagaanvraag blijkbaar niet duidelijk genoeg en dus kregen we een brief met allerlei vragen. Samen met die jurist is dit alles doorgenomen. Toen las Henk dat bezwaar van de rechtsbijstand voor en daarop veranderde de hele zaak ineens. We moesten meteen alles kopiëren en naar hun opsturen, want nu was het haar woord tegen mijn woord. Blijkbaar ben ik daar als PGB-houder automatisch voor verzekerd en dus namen hun alles over gratis en voor niets. Oh wat was ik blij, wat was ik opgelucht... en ik stortte meteen volledig in.
De hele tijd had ik me groot gehouden, want het moest tenslotte allemaal geregeld en ingevuld worden. Toen hun de verlossende woorden zeiden dat zij het nu gingen overnemen, hoefde ik me niet meer groot te houden en kon ik instorten. Ik kon niet goed meer praten, ik was kotsmisselijk en praten verergerde waardoor ik zelfs bijna moest braken. Ik heb dan ook met Henk 'gepraat' via msn, alleen zo kon ik hem dingen vragen als bv eten, water e.d. Mijn lichaam was zo uitgeput dat ademen niet meer automatisch ging en ik dan ook geregeld besefte dat ik of beter gezegd mijn lichaam weer vergeten was adem te halen. Ook praten en ademen tegelijk ging niet meer. Normaal haal je automatisch adem terwijl je praat, maar mijn lichaam dus niet. Ik was 1 uurtje wakker gevolgd door 3 uur slaap. Ik ging steeds meer slapen, terwijl ik normaal over het algemeen slecht/weinig slaap. In het begin vond ik het wel lekker, want eindelijk sliep ik eens door tot de volgende dag. De tijd dat ik wakker werd, werd echter steeds later. Was het eerst rond 14.00 uur wakker worden, was het even later rond 16.00 uur en nog wat later zelfs pas rond 21.00 uur. Het slapen werd ook steeds dieper. Op zich is dat wel goed, maar op een gegeven moment werd het coma-achtige slaap. Ik reageerde nergens meer op en kon ook nergens op reageren. In die tijd dat ik in die coma-achtige slaap was, kon ik dus ook niet eten of mijn medicijnen/supplementen nemen. Voor een paar uurtjes is dat niet zo erg, maar op een gegeven moment sliep ik 30 uur! Na die 30 uur was ik dan 2-3 uurtjes wakker, waarin ik een beetje dronk, deed plassen en wat vloeibare pap deed drinken (goed slikken ging tenslotte ook niet meer). Nog iets later was ik maar amper en met veel moeite 1-2 uurtjes wakker. Het was dus weer bijna zoals in 1999; weer bijna de hele tijd verlamd, niet/moeilijk praten, moeilijk ademhalen, moeilijk slikken, niet/moeillijk reageren etc. Ik begon een beetje bang te worden. Bang dat het weer binnenkort zoals in 1999 en 2002 zou zijn en dit wou ik eigenlijk niet nog een keer meemaken, niet een 3e keer.
Toen, zaterdagnacht 10 juli, werd ik 'te vroeg' wakker. Eigenlijk zou ik pas zondag wakker moeten worden, ik was dus een aantal uurtjes te vroeg. Ik voelde me ook anders, ik voelde dat er iets veranderd was en ik kon ook iets langer wakker blijven. Na een paar uurtjes moest ik weer gaan slapen en de volgende dag werd ik weer wakker en dus weer te vroeg. Deze keer kon ik nog langer wakker blijven. Maandag kon ik weer een beetje bewegen en praten en zo ben ik langzaam weer uit het dal gekomen en is het gelukkig geen 3e keer meer geworden, hoewel het heel dichtbij was. Als het tempo zich had doorgezet en er niet iets veranderd was, dan zou ik een week later wel die 3e keer hebben meegemaakt. Misschien komt het wel doordat ik nu durogesic pleisters heb? Die andere keren had ik dat niet en moest ik het doen met tabletten tegen de pijn, omdat ik toen echter niet meer kon slikken kon ik dus ook geen pijnstillers meer slikken en dus was de pijn nog heviger. Nu kon ik ook geen tabletten slikken, maar aangezien ik nu pleisters heb voor de pijn was het dus geen ramp dat ik geen tabletten kon slikken. Henk kon me wel nog altijd die pleisters opplakken en daar hoefde ik niet voor bij bewustzijn te zijn. Heftige pijn vreet energie en zorgt ervoor dat je je behoorlijk miserabel voelt, aangezien de pijn deze keer meeviel dankzij die pleisters is het misschien daarom niet zo ver gekomen?

Juli 2004 deel 2

Vervolg

Sitemap